Salvador Dali

Salvador Dali urodził się 11 maja 1904 roku w miejscowości Figueras, w Katalonii. Od 1921 roku uszęszczał do Akademi Sztuk Pięknych w Madrycie, tam poznał m.in. poetę Garcie Lorca i filmowca Luisa Bunuela. W 1926 roku został wydalony z uczelni, lecz już wtedy postrzegany był jako uzdolniony artysta. W latach 20-tych Dali pierwszy raz odwiedził Paryż. Tam spotkał malarza Joana Miro, który wprowadził go w tajniki surrealizmu. W 1929 roku artysta współtworzył scenariusz do pierwszego filmu surrealistycznego Un Chien Andalou (1929), którego reżyserem był wspomniany Luis Bunuel. Produkcja stała się ich wizytówką oraz biletem wstępu do grupy surrealistów. Niezwykły talent do autopromocji, niedługo potem, pozwolił artyście zostać czołową postacią grupy. W jednej ze swoich książek napisał:

Nigdy, przenigdy nadmiar pieniędzy, reklamy, sukcesu czy popularności nie sprawił, żebym choć przez ułamek sekundy miał chęć popełnić samobójstwo. Wręcz przeciwnie, przepadam za tym.

Podczas lat 30-tych Dali namalował swoje najbardziej znane surrealistyczne obrazy, takie jak np. Trwałość pamięci (1931) i Płonąca żyrafa (1937). Artysta rozwinął styl, który nazwał metodą paranoiczno-krytyczną, używając szczegółowej i realistycznej techniki do stworzenia, jak sam to określał ręcznie malowanych fotografii pochodzących ze świata snów pełnych halucynacji, rozpływających się zegarów, płonących żyraf i półek wystających z ciał.
W 1934 roku Dali, ożenił się z Galą, żoną francuskiego poety Paula Eluarda, która stała się jego muzą. Charakterystyczne było uwielbienie jakim artysta darzył swoją żonę. Znane jest jego zdanie:

Kocham Galę bardziej niż matkę, bardziej niż ojca, bardziej niż Picassa, a nawet bardziej niż pieniądze.

W latach 30-tych Salvador Dali uczestniczył w zebraniach grupy surrealistów, gdzie popadł w konflikt z jej założycielem Andre Bretonem. W 1936 roku na Światowej Wystawie Surrealistów w Londynie, wykładał ubrany w strój płetwonurka, symbolizującym surrealistyczne zanurzenie się w podświadomość, meandry umysłu.
Dali ostatecznie zerwał z grupą surrealistów w 1939 roku deklarując poparcie hiszpańskiemu dyktatorowi Franco. Wypowiedział wtedy słynne zdanie:

Jedyna różnica między mną a surrealistami jest taka, że to właśnie ja jestem prawdziwym surrealistą.

Inspirowany twórczością renesansu, jego styl w tamtym czasie zmieniał się w kierunku naturalistycznym. W 1939 roku przeniósł się do Stanów Zjednocznych, gdzie często pokazywał swoje prace, napisał fabularyzowaną autobiografię Sekretne życie Salvadora Dali oraz jeszcze bardziej rozwinął talent do autopromocji. Jego twórczość obejmowała w tym czasie m.in. projektowanie scen baletów, projekt filmu animowanego Destino (1945) rozpoczęty wraz ze studiem Walta Disneya oraz wykonanie sceny prezentującej sny w filmie Spellbound (1945) Alfreda Hitchcocka, a nawet projektowanie sklepowych witryn, o czym mówił:

Kiedy mam zrobić witrynę w dużym sklepie, z zasady pytam kierownika sprawującego nadzór, czy gotów jest stracić pracę. Jeśli powie, że tak, mogę zaczynać.

W 1948 Salvador Dali na stałe powrócił do Hiszpani, choć często wracał do Nowego Jorku. W tym czasie rozpoczął serię religijnych obrazów, szczególnie znane dzieła z tego okresu to Chrystus św. Jana od Krzyża (1951) oraz Corpus Hypercubus (1954). W 1979 roku odbyła się wielka wystawa prac artysty w muzeum Pompidou w Paryżu.
Po śmierci żony w 1982 roku, Salvador Dali zaczął chorować, jego stan pogorszył się po wypadku dwa lata później. Pod koniec swojego życia został niemal całkowicie samotny. Zmarł w 1989 roku w miejscu swojego urodzenia w Figueres, w Katalonii. Pozostawił tam na swoją pamiątkę, osobiście zaprojektowane i urządzone, niezwykłe muzeum zwane Teatro-Museo Dali.

http://www.salvadordali.com.pl

Coco Chanel - kreatorka dobrego smaku!!!

Chociaż nie żyje od 40 lat to w umysłach i sercach fanów mody figuruje jako ikona stylu i kreatorka dobrego smaku.
Jej prawdziwe nazwisko to Gabrielle Bonheur Chanel. Dzieciństwo przyszłej kreatorki stylu nie bylo kolorowe. Po śmierci matki ojciec odesłał Coco wraz z siostrą do przyklasztornego sierocińca. Mała Gabrielle miała wtedy zaledwie 11 lat. To właśnie w sierocińcu zaczęła się jej przygoda z modą – zakonnice nauczyły ją szyć. Gdy dziewczynka podrosła pod opiekę wzięła ją ciotka, prowadząca sklep dziewiarski. Chanel pracowała tam, a wieczorem występowała w kabaretach.
To właśnie z tamtego okresu pochodzi jej przydomek Coco. Występując w kabarecie często śpiewała piosenkę o piesku “Ko Ko Ri Ko”. Żołnierze, przyglądający się jej występom zapamiętali tytuł utworu i od tej pory artystka została nazywana po prostu Coco. Nie potrafiła jednak długo żyć jako kobieta do towarzystwa. Pragnęła działać i rozwijać się zawodowo.
W 1913 otworzyła swój pierwszy, samodzielny interes. Prowadziła sklep z kapeluszami w mieszkaniu przyjaciela Arthura Capela. Już wtedy szokowała sprzedawanymi tam kreacjami i tym, co sama nosiła. Pozbyła się gorsetu, nosiła luźne, nonszalanckie, stylizowane na męskie kostiumy.
Rok 1914 przyniósł niezwykle upalne lato, a co za tym idzie realizację pierwszego stroju kąpielowego dla kobiet autorstwa Coco Chanel. W czasach, gdy kobiety wchodząc do wody mogły tylko zakasać do góry spódnicę rybaczki i cienka tunika, przewiązana wstążką były olbrzymią rewolucją. Szokujący był również fakt, że Coco preferowała odrzucenie kapeluszy zasłaniających twarz i wprowadziła modę na opaloną skórę. Rozwój interesu projektantki nastąpił po I wojnie światowej. Wtedy założyła kolejny sklep. Czarną kartą w jej życiorysie jest fakt podejrzeń o współpracę z III Rzeszą podczas II wojny światowej oraz szerzenie antysemickich poglądów.
Czym w świecie mody zasłynęła Coco Chanel?
Przede wszystkim wprowadzeniem prostoty do kobiecego stylu ubierania. Wąskie gorsety zastąpiła minimalistycznymi, stylizowanymi na męskie krojami. Proste kołnierzyki, męskie krawaty to jej znak rozpoznawczy. Warto zaznaczyć, że niepowtarzalny styl ubrań Chanel zawdzięczać możemy jej … romansom. Dzięki obcowaniu z Dymitrem Pawłowiczem do kolekcji zaczęły przenikać motywy rosyjskie, a kiedy nawiązuje znajomość z Anglikami inspiruje się tamtejszą modą, wprowadzając do swoich kolekcji takie elementy jak kamizelki w pasy, zestawienia kardiganów i spódnic, tweedy i berety. Warto podkreślić, że jako pierwsza wprowadziła do mody dżersej, który w tamtych czasach służył wyłącznie do produkcji bielizny.
Oprócz kreowania gustu tworzyła także zapachy, które współcześnie uchodzą za kwintesencję kobiecości i ponadczasowej elegancji. Pierwsze, powstałe w 1883 roku, nazwane od daty urodzin projektantki Chanel No.19 miały zielonkawą barwę, dzięki dodaniu do mikstury kłączka florenckiego irysa.
Coco odeszła 10 stycznia 1971 roku w wieku 88 lat. Niezamężna, zmagająca się przez całe życie z problemem bezpłodności ale spełniona na polu zawodowym, będąc dla potomnych żyjącym dowodem na to, że warto walczyć o swoje marzenia.
Dzięki niej kobiety na całym świecie z  powodzeniem noszą sztuczną biżuterię, perły, małą czarną, a obiektem każdej miłośniczki mody jest legendarna, pikowana torebka na łańcuszku. Możemy jej podziękować nie tylko za zrewolucjonizowanie świata mody, ale także za postawienie kobiet na równi z mężczyznami i pokazanie, że one też mają marzenia, które warto urzeczywistniać. Chanel zasługuje na miano prawdziwego geniusza stylu i kobiety sukcesu.
 kobietasukcesu.pl

Amancio Ortega od zera do Zary

Ten jeden z najbogatszych ludzi świata zaczynał jako chłopiec na posyłki w sklepie z koszulami. Dziś jest właścicielem sieci sklepów z odzieżą, które generują 12,8 mld dochodu rocznie. Jak to możliwe?

Chłopak na posyłki Amancio Ortega Gaona urodził się 28 marca 1936 roku w Leon w Hiszpanii, w parę miesięcy przed wybuchem wojny domowej. Jego ojciec pracował na kolei, matka dorabiała jako służąca w domu zamożnych państwa. Nic więc dziwnego, że chłopak w wieku 13 lat porzucił szkołę, aby wspomóc finansowo rodzinę.

Z bliska obserwował oczekiwania klientów względem firm produkujących odzież, aż wreszcie odważył się, aby założyć własny zakład produkcyjny.

Wyruszył do La Coruna, centrum tekstylnego na półwyspie Iberyjskim. Pracował w różnych sklepach jako goniec, pomocnik, wreszcie asystent. Z bliska obserwował oczekiwania klientów względem firm produkujących odzież, aż wreszcie odważył się, aby założyć własny zakład produkcyjny. A zawdzięcza to swojej pierwszej żonie, Rosalii Mera (która dziś też należy do grona milionerów), która... po nocach szyła w ich salonie szlafroki.

Wielka moda dla każdego
Ortega nigdy nie zdobył wyższego wykształcenia, uczył się w praktyce. W latach 60., w wieku zaledwie 27 lat stworzył spółkę Confecciones Goa, która dała początek Grupie Inditex. Produkowała ona… szlafroki.

Początkujący przedsiębiorca zorientował się wówczas, że tylko bogatych ludzi stać na ubrania szyte z najlepszych materiałów, a on marzył o tym, aby jego kolekcje były dostępne dla każdego. Zaczął sprowadzać więc tańsze tkaniny z Barcelony i z nich szyć ubrania identyczne, jak te, które można było dostać w markowych butikach. Na tym do dziś opiera się jego siła. W 1975 roku otworzył swój pierwszy własny sklep. Nazwał go Zara. Sklep szybko stał się sławny, bowiem sprzedawał naprawdę modne i dobre ubrania w umiarkowanych cenach, a jego motto brzmiało: „Kopiować modę i czynić ją dostępną dla wszystkich".

Miliarder
Tańsze nie znaczy gorsze. Ortega szukał więc dla swoich kolejnych sklepów najlepszych lokalizacji. Do dziś wynajmuje powierzchnie handlowe w najlepszych dzielnicach, a swoje kolekcje szyje w Hiszpanii. Dzięki temu może szybciej docierać do klientów i wymieniać swoje kolekcje częściej niż ekskluzywne butiki.

Prywatnie jest ponoć nieśmiały. Codziennie odwiedza klub dla starszych panów, a później ubrany w dżinsy wybiera się do swojej firmy.

Hiszpańska Zara odniosła tak ogromny sukces, że Ortega zdecydował się w 1985 roku stworzyć spółkę holdingową Inditex. Inditex Group wszedł na giełdę w 2001 r. Właściciel zachował ponad 59 % akcji, dzięki czemu szybko stał się jednym z najbogatszych ludzi na świecie.
Chłopak z sąsiedztwa
Prywatnie ponoć jest nieśmiały. Anegdota mówi, że nie powitał osobiście premiera Hiszpanii José Maria Anzara, gdy ten odwiedzał jego firmę, a pracownicy wytłumaczyli to właśnie nieśmiałością przełożonego…

Ze swoją drugą żoną i trójką dzieci mieszka w Arteixo. Codziennie odwiedza klub dla starszych panów, a później ubrany w dżinsy wybiera się do swojej firmy. Nie ma własnego gabinetu, obiady jada z pracownikami w kantynie. Cały czas bowiem pozostał chłopakiem z sąsiedztwa.

  http://www.ototrend.pl

Kobieta - Święto!

 

   Kobieta ... powołana jest do niesienia na ten świat dobra, życzliwości, miłości, piękna, współczucia, komfortu, smaku we wszystkim co ją otacza - to jej powołanie.
   Harmonia ... To pokój duszy, poczucie piękna życia, które jest zgodne z wewnętrznym smakiem, stalą kreatywnością życia, poszukiwaniem rożnych sposobów pokazywania własnej indywidualności i osiągnięcia całości kolorów całego świata ...
   Miłość ... To jest piękno i harmonia, które muszą mieć kontynuację ... nie jest to spontaniczność, ale w jakimś rodzaju to praca nad tym, żeby te jakości były częścią jej natury  oraz życia. Im więcej miłości w sercu, wtedy człowiek czuje, że szczęście jest w jego życiu. Wtedy piękno naprawdę uratuje świat!
Jaka ONA, idealna kobieta dla mężczyzny ... Elegancja, wyrafinowanie we wszystkim co ją otacza ... w sukni, spódnicy, czapeczce ... w kolorowych ubraniach .... coś ciekawe i magnetycznie atrakcyjne ma być w niej... głupie, irracjonalne i absurdalne, nieprzewidywalne i dziecinne. Kiedy patrzysz na nią, zawsze chce się uśmiechać, podziwiać ja, poprawiać jej humor.
Kobieta - Wiosna, kobieta - Święto! Nam wszystkim tak jej brakuje!!!